Druk, druk, druk
Ik heb weer een hele drukke periode achter de rug. Volgende week staat een even drukke week op het programma. Het overvalt me, maakt me rusteloos en zorgt ervoor dat ik dingen die ik écht nodig heb verwaarloos. Dat werkt nu als een echte alarmbel voor mij.
Tot 5 jaar geleden leefde ik routinematig in een ratrace. Geen idee wie er aan het roer stond. Ik weet nu als geen ander dat ik het niet was. Achteraf bekeken is het heel eenvoudig en heb ik ook geen spijt van de manier waarop ik in het leven stond. Als ik nu bekijk heb ik echt geen idee hoe ik dat allemaal deed. Ik zal je mijn bezigheden even schetsen van begin 2015 tot juli 2017.
Ik combineerde toen mijn werk als brandweerofficier in een 24-uursysteem met een oproepbaarheid als onderofficier bij de vrijwillige brandweer van mijn gemeente, een masteropleiding aan de universiteit Antwerpen en een gezin met 3 kinderen. Ergens moet je het bekopen. Mijn slaappatroon was een ramp en ik leefde aan mijn verschillende bureaus.
Ik dacht dat ik goed bezig was, de resultaten logen er niet om. Helaas merkte ik dat ik fysiek en mentaal op was…
Wat ik daaruit leerde is dat we als mens steeds grenzen kunnen verleggen. Als we niet luisteren naar de subtiele signalen en tekenen van ons lichaam, dan gaan we over die grenzen. Het gevolg daarvan is dat je lichaam dan wel zelf zal bepalen wanneer het genoeg is geweest.
Zo herinner ik me dat ik 2 weken voor de deadline van mijn thesis er volledig onderdoor zat. Ik ging ermee stoppen. Huilend op de keukenvloer… helemaal op. Ik zat op de bodem, rock bottom zoals dat noemt.
Ik zat zo diep dat het me enkele jaren duurde om energie te verzamelen om te kunnen groeien. Blijven zitten wou ik niet, het moest anders. Episodes van frustratie, machteloosheid en vluchtgedrag wisselden elkaar af. Ik leerde nieuwe mensen kennen. ELk op hun manier hebben zij me lessen geleerd. Heel pijnlijk en confronterend soms, maar wat een geluk dat die mensen allen op mijn pad kwamen. De ene wat langer of pijnlijker dan de ander. Zo dankbaar voor hun aanwezigheid.
Het gaf me de moed om stil te staan bij mezelf. Die verandering begint bij jezelf. Maar hoe doe je dat. Zelfhulp, selfcare,... blablabla en toch raapte ik alle moed bij elkaar en vond inspiratie in verschillende boeken. Ik vond de moed en het lef om mijn donkere plaatsen te betreden. Ik durfde eindelijk de trap af om in die donkere kelders te gaan neuzen. Ik leerde daar een andere versie van mezelf kennen, een pijnlijke confrontatie. No pain, no gain zeggen ze wel eens. Het vraagt veel meer moed en energie om de relatie met jezelf aan te gaan, dan opgeslorpt te worden door de dagelijkse rush.
Stilstaan en reflecteren, pijn voelen en zoeken, toelaten en groeien…
Wel om een lang verhaal kort te maken, Ik ga het er eens van nemen en enkele uren in de natuur doorbrengen. Als geschenk voor mezelf en om er volgende week weer vol tegenaan te gaan.
Herken jij jezelf hier zo hard in, laat dan snel iets weten en maak deel uit van de ‘Value Driven Leaders’